حبیب بن مظاهر
گیسوان بلند سپید و سیمای روشن و پیرانه و دلربا با چشمانی نافذ و درخشان در سایه بان ابروان سپید اورا از همه ممتاز می کرد.
دیر رهسپار کربلا شده است اما تکیه گاه مطمئن و لنگرگاه آن خاک طوفان زده و تبدار خواهد بود.هرکی به او می رسد، در اقیانوس آرام نگاهش غصه های کوچک خویش را گم می کند.
او پس از خداحافظی تلخ با خانواده خویش، بالاخره به همراه مسلم بن عوسجه راهی کربلا شد.
آن هنگام که غبار برخاست، امام آخرین پرچمی را که در تقسیم پرچم ها در خدمت داشت، به شوق برافراشت و در باد یله کرد و گفت : آنکه باید این پرچم را از من بگیرد، می رسد. (امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف)
سردار پیر از گرد راه رسید تا در عاشورا، راستی و استواری پرچم را در سمت چپ سپاه برافرازد. حبیب بالاخره به محبوب خویش رسیده بود و به شکرانه حضور درکربلا و همنفسی با حسین، بر خاک دشت سر به سجده گذاشت.
در شبانگاه عاشورا حبیب به یاران گفته بود که فردا ما باید نخستین شهیدان میدان باشیم. مگر ما از زن و زندگی برای پاسداری از حریم حسینی نگذشته ایم؟
و سرانجام عاشورا؛ دشت لبریز از سوار و شمسیر بود. دقیق تر نگریست؛ پیمان بستگان دیروز و عهد شکنان امروز را می دید؛ هزاران تن نامه نگرانی را می دید که بهار کوفه را فرصت آمدن حسین نوشته بودند و دعوتش کرده بودند. حبیب در جناح چپ ایستاده بود. لبان مترنم او دمی از قرآن فاصله نداشت . می خواند و در جان یاران، ایمان و اطمینان می افشاند.
و حبیب راهی میدان شد
او در میدان نبرد می چرخید و رجز می خواند. او دلاورانه می جنگید؛ شجاعانه می جنگید؛ مردانه می جنگید، اما دشمن نه. برق نیزه ای در پهلوی حبیب نشست و آذرخش شمسیری بر سر. بر زمین افتاد و پیش از برخاستن، حصین که تن نیمه جانی یافته بود، نزدیک حبیب شد و قهرمان نبرد های صفین و جمل و نهروان ، یار رشید پیامبر و برترین صحابی حسین را به شهادت رساند و سر از بدن حبیب جدا کرد.
اشک در چشمان امام حلقه زد و امام اندوهگین زمزمه کرد : انّا لله و انّا الیه راجعون. پاداش جان سپاری و پاکبازی یاران از حریم خویش را به خدا واگذار می گذارم.
برای اطلاعات بیشتر می توانید قسمت اول و دوم برنامه گلبانگ وفا را مشاهده کنید
قسمت دوم
